افت ۵/۷ درصدی تولید فولاد ایران در نیمه نخست سال؛زنگ خطر برای صنعت و اقتصاد
به گزارش آهن آنلاین- گزارش اخیر انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران نشان می‌دهد که صنعت فولاد کشور با چالش‌های جدی روبرو است. محدودیت‌های برق، کاهش تولید فولاد میانی و برخی مقاطع طویل را در پی داشته است. این درحالی است که تولید آهن اسفنجی و ورق گرم با رشد همراه بوده است. این تناقضات در تولید و صادرات نشان از پیچیدگی‌های موجود در زنجیره تولید فولاد دارد.
براساس آمار انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران، تولید فولاد در شش ماه ابتدای سال جاری بیش از یک میلیون تن کاهش داشته است که ارزش آن برابر 450 میلیون دلار است. در این بین، تولید میلگرد 11.7 درصد کاهش داشته و تولید نبشی، ناودانی و شمش فولادی نیز به ترتیب 9.6 و 8.5 درصد کاهش داشته است.
در این بین می‌توان به افزایش 10 .2 درصدی تولید آهن اسفنجی نیز اشاره کرد که خبر خوبی برای تولیدکنندگان فولاد است. درحالی‌که تولید گندله سنگ آهن چهار درصد کاهش یافته است، صادرات آن نیز 16 درصد افزایش داشته است که می‌تواند تولیدکنندگان آهن اسفنجی را نگران کند. تولید ورق گرم نیز 5.5 درصد رشد داشته است و لازم است برای ادامه این روند، واردات این ورق‌ها کنترل شود. علاوه‌براین باید توجه داشت در شرایطی‌که به‌دنبال افزایش خودرو هستیم، تولید ورق سرد باید افزایشی باشد اما در این شش ماه تولید ورق سرد کاهش یافته است.
دلایل اصلی کاهش تولید
عمده‌ترین دلیل کاهش تولید فولاد، محدودیت‌های برق در نیمه اول سال بوده است. این محدودیت‌ها به‌ویژه در تولید فولاد میانی تأثیر قابل‌توجهی داشته است. تناقض بین افزایش تولید آهن اسفنجی و کاهش تولید فولاد میانی نشان می‌دهد که برخی از واحدهای تولیدی با چالش‌های فنی و مدیریتی روبرو هستند.کاهش تقاضای داخلی برای برخی محصولات فولادی به‌دلیل رکود اقتصادی و کاهش فعالیت‌های ساختمانی نیز بر تولید تأثیر گذاشته است. افزایش هزینه‌های تولید به‌دلیل افزایش قیمت انرژی و مواد اولیه نیز در کاهش تولید بی‌تأثیر نبوده است.
پیامدهای کاهش تولید
کاهش تولید فولاد می‌تواند به‌کاهش اشتغال در این صنعت و صنایع وابسته همچنین افزایش قیمت آهن آلات در بازار داخلی منجر شود. علاوه‌براین، کاهش تولید می‌تواند بر صادرات فولاد و درآمدهای ارزی کشور تأثیر منفی بگذارد و صنایع پایین‌دست مانند خودروسازی و ساختمان‌سازی را تحت تاثیر قرار دهد. برای بهبود وضعیت تأمین پایدار برق با اولویت‌بندی صنایع انرژی‌بر مانند فولاد امری الزامی است. بنابراین، سرمایه‌گذاری در فناوری‌های جدید برای بهبود بهره‌وری انرژی در واحدهای تولیدی، توسعه زیرساخت‌های حمل و نقل و لجستیک برای کاهش هزینه‌های تولید، حمایت از تحقیق و توسعه در صنعت فولاد برای تولید محصولات با ارزش افزوده بالاتر و تنظیم بازار محصولات فولادی برای جلوگیری از نوسانات قیمتی و حمایت از تولیدکنندگان داخلی نیز می‌تواند ازجمله راهکارهای موثر برای حل این معضل باشد.
